پایتخت نشینان مادریدی، حال و روزی شبیه مسعود کیمیائی خودمان را دارند. چند قاب و شات ناب از جام‌ها و فیلم‌های موفقیت آمیز گذشته‌شان را داده اند سر کوچه، قاب گرفته اند و زده اند در موزه شیک منزل شان. شاید سالی‌ یک بار کسی‌ یادی کند از قیصر و داش آکل‌هایشان در گلاسکو و پاریس. آنها مانده اند در دیروزشان و فردایشان را فدای رنگ و لعاب‌های نا بازیگرانی مانند بهداد و بکام کرده اند. رئال نمی‌‌خواهد از خواب بیدار شود. چند صباحی مرد مغرور و بد اخلاقی‌ کامشان را تلخ کرده بودند که نسخه آن را هم پیچیدند. آنها راه درست دو دهه قبل را گذاشته اند در قاب و این روز‌ها تنها ستارگان هالیوودی( به تعبیر اولیور کان) می‌‌تواند آنها را ارضا کند. حقیقتیست که بهترین روز‌های لوس بلانکوس در تابستان رخ می‌‌دهد. اینکه جذابی بیاید برنابئو، دلبری کند و زلفی نشان دهد به تیفوسی‌ها که جماعت ما از کودکی مادریدی زاده شدیم. قبل مراسم هم یادآوری می‌‌کنند بهشان که عکس بچگی‌‌هایتان را می‌‌آوریم و یک HALA MADRID بگویید تا یک فصل از سوت هواداران در امان باشید. مگه ریبری و روبن که هر چه بود درو کردند، از کودکی خواب المپیک مونیخ را می‌‌دیدند؟

حکایت کرد خجالتی ما حکایت ماکه له‌ له‌ و ردندو هاست. سر به زیرانی که قدرت دلبری بکام و بیل را ندارند. عنصر مشترک هر سه‌ آنها این بود که رئیس می‌‌خواست بروند وگرنه ماکه له‌ له‌ دو سه‌ میلیونی بیشتر می‌‌خواست و اوزیل هم یک هفته مانده به آخر فصل نقل و انتقالات در حاشیه مراسم مارک محلی آدیداس، گفت که می‌‌خواهد در مادرید خاتمه دهد سفرش را از گلزن کرشن. حالا تنها آرسنال کیفش را برده است. آلمان یک فصل مانده به جام جهانی‌ برزیل منفور، مانده اند که گلو رئال همیشه بازنده را فشار دهند یا شکایتشان را پیش خلاق‌ترین پلی میکرشان ببرند. پرس در مراسم معارفه شاه ماهی‌ جدید اش، فریاد های" اوزیل را نفروش"، را در نطفه خفه کرد. چه معنی دارد اسم بازیکنی که ۱۵ میلیون بابت خریدش خرج شده و حالا ۴۵ میلیون میارزد را در چنین مراسم با شکوهی بیاوریم. حالا هر چقدرم هم رونالدو را ساخته باشد و مدافعین حریف را گیج کند. 

مادرید هنوز در همان دنیای کج و کوله خود سیر می‌‌کند. باید دید آنچلوتی می‌‌تواند از ایسکو، اوزیلی دیگر بسازد یا باز هم هواداران شاکی‌ می‌‌شوند. گرچه قهرمان کردن رئال مادرید در چمپیونزلیگ در این روز‌ها تنها از پس ایتالیایی‌ها بر می‌‌آید.